Ups en downs 

Helaas heeft Baroeg ook vele ‘downs’ gekend. Van een halvering van de subsidie (omdat Rockbitch op ons podium stond en in de deelgemeente een Christenpartij met de scepter zwaaide), een benefietjaar in 2002, het vertrek van de betaalde staf (op de twee gesubsidieerde ID-baners na) in 2006 tot natuurlijk ‘het incident’ in 2007. 

De lijst is nog veel langer, maar het is tijdens deze ‘trip down memory lane’ niet de bedoeling alle narigheid op te rakelen. Want ondanks alle tegenslagen is Baroeg maar wel mooi poppodium van het jaar geworden in 2001 (samenvallend met het 20-jarig bestaan van Baroeg), hebben we (met slechts twee stafleden en gelukkig vele enthousiaste vrijwilligers) in 2006 het eerste Baroeg Open Air festival op poten gezet om ons 25-jarig bestaan te vieren (en daarna nog vele edities weten te organiseren), waren we (met onze zwarte ballonnen) een beruchte aanwezigheid op het jaarlijkse Metropolis festival, wisten we de marathonrenners weer vooruit te krijgen door ze aan te moedigen, zijn we bij menig vakantiepark niet meer welkom (haha) en na 27 jaar heeft Baroeg in 2008 eindelijk voor het eerst de echte erkenning gekregen die het verdiende, door de opname in het Cultuurplan. 

De staf en het bestuur hebben tot 2011 vele bezettingswisselingen gekend. René Veerkamp, Sven van Kruistum, Jacqueline Cenin, Peter Robat, Paul van Duuren (RIP), ‘sigaren’ Rob, de schoonmaakster Lygia, Eisse Veenstra (RIP), Chris ‘de snor’ Spaanenburg, Thierry de Keizer, Felix Schoonen, Anke van de Bilt, Ron Andriessen en natuurlijk onze Leon en Fried en ikzelf (Cindy van Crugten). Met achter de schermen gelukkig vele vrijwilligers die de staf bijstaan met advies en uitvoerende taken. 

Ook na de val van het bestuur in (als ik het wel heb) 1999, is ‘het overkoepelende orgaan’ weer uit de as herrezen. In het begin moeizaam met een staf/bestuur crossover tot de huidige situatie. Baroeg heeft zich steeds weer staande weten te houden. 

Vrijwilligers als kloppend hart 

Maar eigenlijk zijn de vrijwilligers altijd het enige echte kloppende hart van Baroeg geweest. Van de oude garde, tot de jongste aanwinsten en zelfs de ‘eendagsvliegen’. Iedereen weet op zijn of haar eigen manier een steentje bij te dragen aan het fenomeen dat Baroeg heet. Zonder al deze -inmiddels honderden- jongens, meisjes, mannen en vrouwen die zich door de jaren heen hebben ingezet, had Baroeg zeker niet kunnen (voort)bestaan.  

Sommigen nemen graag het voortouw en organiseren zelf een leuke (dans-) avond, anderen zetten zich juist volop achter de schermen in. Sommigen zetten zichzelf waar en wanneer maar nodig in en weer anderen houden het bij één taak en specialiseren zich daar gaandeweg in. Vrijwilligers die zich ontpopten tot barcoordinator, lichttechnicus of avondverantwoordelijke… Er is altijd ruimte geweest voor persoonlijke ontwikkeling. Al dan niet met een stuk verantwoordelijkheid erbij. 

Ondertussen hebben we ook afscheid moeten nemen van een aantal markante figuren. Vanwege bijvoorbeeld een verhuizing, studie, cariëre, gezin of simpelweg ‘Baroeg-moeheid’. 

Een groot aantal lieve mensen heeft door de jaren heen een plekje bij Baroeg gevonden (hetzij als medewerker, hetzij als bezoeker). Niet alleen de ‘oude garde’, maar zeker ook de ‘nieuwe garde’ en iedereen die daar tussenin is aan komen waaien, maken Baroeg tot een plek waar je je thuis voelt. 

Een aanvulling op Karaoke, Halloween en de filmavond organisatie: voorheen voorzag keihard rockcafe de Blokhut, hierin, maar mede door de sluiting van de Blokhut en het ontstaan van een leemte is dit in Baroeg opgepikt.  

Door de jaren heen hebben veel markante figuren de revue gepasseerd. Iedereen die zich als vrijwilliger wilde aanmelden, mocht zich tijdens de (toen nog maandelijkse) vrijwilligersvergadering voorstellen en democratisch werd dan gestemd of diegene werd aangenomen. Dit was eigenlijk altijd een beetje een formaliteit, omdat de meeste vrijwilligers vaak al vaste bezoekers waren en bekend waren binnen de vrijwilligersgroep. 

Maar niet iedereen heeft een succesverhaal. Zo heeft een onbekend maar enthousiast persoon zich tijdens de vergadering ooit voorgesteld als “mijn naam doet er niet toe”. Hij heeft vervolgens nimmer in Baroeg gewerkt en hoe de beste man heette is tot op de dag van vandaag een mysterie.