Baroeg bezoekers zullen mij misschien wel kennen. Zeker degenen die al decennia een concert bezoeken op Zuid. Ik was dat iele jochie die een paar jaar voor de eeuwwisseling steevast kwam opdagen bij de extreme metal concerten. Black en Death metal. Zoals het wel vaker het geval was met een jongen van mijn leeftijd, wilde het thuis niet echt vlotten en op school was het ook niet koek en ei. Maar in Baroeg had ik een thuishaven. En plek waar ik me thuis voelde en waar ik ook welkom was. Na mijn eerste concert bij het poppodium heeft het slechts tien jaar geduurd voordat ik me aanmeldde als vrijwilliger.  

Ik ben begonnen bij de entree, doorgestroomd achter de bar en deed daarnaast schoonmaakwerk voor er een productie begon. Uiteindelijk heb ik de functie als dj gekregen. En die job voer ik nog altijd uit. Als dj ben je altijd op zoek naar de juiste muziek voor een bepaald concert.  Welk nummer is zo gaaf dat de bezoeker er een goed gevoel bij krijgt, zodat zijn concertbeleving nog beter wordt.  

Muziek leren luisteren en ontdekken is net als nieuwe mensen leren kennen, bedacht ik laatst. Met bepaalde mensen kan je het goed vinden en met andere mensen kan je helemaal niks. En je komt ook bands tegen waarvan je gelijk houdt.  

Han van Gerven was ook zo iemand. Ik ben hem in een van de eerste weekenden tegengekomen, toen ik besloten had om voor Baroeg te werken. Het toeval was dat hij daar ook net begonnen was. Hij maakte gelijk indruk op mij, een forse man met een groot Sparta-ding om zijn nek.  “Jij bent voor Sparta?” vroeg ik enigszins overbodig.  “En jij bent er eentje van Zuid” zei hij, misschien ook wat overbodig. Wat er erna allemaal gezegd is, weet ik niet meer. Wel weet ik dat ik me gelijk thuis voelde bij Han. Alsof je voor de eerste keer naar one of your all time favourites plaat luistert. 

Vele jaren voor dit schrijven was ik een ongeleid projectiel. Ik had niet zo vaak zin om naar iemand te luisteren als ik baldadig was. Bij onze Baroeg-Spartaan lag het voor mij anders. Het gevoel dat ik mocht zijn, dat had ik nooit bij iemand anders meegemaakt. Als ik weer stout was geweest in ons geliefde poppodium, was hij degene die ervoor zorgde dat ik niet te veel gezeik kreeg. En hij vertelde mij ook wat ik de volgende keer anders zou kunnen doen. En dat was de eerste keer in mijn leven dat dit werd verteld met respect voor wie ik was als mens. Mijn favoriete platen had ik reeds gevonden, nu ook een van de beste personen in mijn leven. 

In Baroeg werd nog wel eens in hokjes gedacht; de metalfans bij de metalfans, de dancemensen bij de dancemensen. Enzovoort, enzovoort. Han had daar schijt aan en deed gewoon aardig of irritant tegen iedereen. Maar ik denk, uiteindelijk had hij wel voor iedereen respect. Ik schrijf nu een verhaal over hem, maar ik weet zeker dat iemand anders ook mooie dingen over hem kon schrijven. 

Met hem heb ik zat gave dingen meegemaakt. Van slap ouwehoeren met elkaar aan de bar, rijden door onze geliefde stad Rotterdam, mij laten zitten met mijn vinger in de waterleiding en op kosten van iemand anders de MacDonalds leegvreten. 

Han, in 2011 kreeg je te horen dat je ziek was. Dat moet ongelooflijk zwaar voor je zijn geweest. Zo niet gewoon klote. En als ik er nu aan terugdenk… schiet het verdriet bij mij ook naar boven. 

Maar verdomme, wat een eer was het voor mij om jou rond te rijden op je laatste festival, de Zwarte Cross. Ik was zo blij dat wij als Baroeg je nog een mooie avond met de Amazing Stroopwafels hebben kunnen geven. Ik hoop ook dat je vanuit de hemel hebt kunnen luisteren naar de liefdevolle toespraken van je familie, je Sparta-supporters en van ons, je Baroegvrienden. 

Door de tranen en het verdriet heen heb jij je onsterfelijk gemaakt in Baroeg. En dat was en ben je waard. Jij was en bent een van mijn juiste personen. En speciaal voor jou neem ik nog een biertje en draai ik de Sparta-mars. Bedankt dat jij er voor mij en Baroeg was. Proost!!!