Waarom?  

In 2011 heeft Machteld mij gevraagd om haar levensverhaal op papier te zetten. Geen idee hoe ze bij mij kwam, maar ik voelde me vereerd. Ik was net afgestudeerd en werkloos. Machteld gaf aan dat ze zoveel gedaan had in haar leven, dat ze het vastgelegd wilde hebben. Vervolgens wees ze naar de uitpuilende boekenkast achter mij, in haar kantoor. Dat waren stukjes uit haar leven. Krantenknipsels, oorkondes, beleidsplannen, notulen, brieven en weet ik het wat.  

Ik bedacht dat ik haar zou interviewen in chronologische volgorde. We zijn begonnen in haar kindertijd en werkten toen door naar het heden. Ik heb Machteld in totaal drie keer kunnen interviewen voordat zij kwam te overlijden. Ze had mij laten weten dat ze haar spullen naar het Stadsarchief Rotterdam zou brengen. Na haar overlijden was ik daar dus geregeld te vinden. Daarnaast heb ik veel mensen gesproken die dichtbij haar stonden gesproken. Het gemis en ook soms de verontwaardiging over het plotselinge verlies onder haar mensen was groot! Het waren mooie maar soms ook pijnlijke gesprekken.  

Het onderzoek ging vrij langzaam omdat ik er fulltime naast werkte en ook nog andere dingen deed. Dankzij een beurs van het Nationaal Archief kan ik mij de komende maanden redelijk vrij richten op het afronden van het onderzoek naar Machteld. En dankzij galerie en erfgoedlab DIG IT UP hebben we een platform om haar verhaal te vertellen.