Perry Mouwen

“Ik was zeventien en had een krantenwijk als bezorger van ‘de Rotterdammer’ in Schiedam. Dat was een enorme wijk met heel weinig abonnees. Het bezorgen van dertig krantjes kostte een uur. Van de tien gulden loon per week rookte ik shag en tankte ik benzine voor mijn Puch. Als er dan nog wat over was, kocht ik soms een singeltje voor 3 gulden 25. Het was waarschijnlijk bij een 7 inch van Canned Heat dat ik een stencil over het Holland Pop festival vond. De prijs voor een kaartje was 35 gulden en dat was een klein fortuin voor mij in die tijd, ik ging liever met mijn brommer op vakantie naar Luxemburg.”

Blues op Zuid

“Blues was mijn muziek en mijn stijl. Halflang haar, in corduroy broek gestoken en halfhoge laarzen, dat was mijn vaste uniform. Ik was zeker geen hippie, maar speelde er af en toe wel één. Blowen was aan mij toen niet besteed, maar ik kon wel heel goed stoned kijken. Dat had ik geleerd van de film over Woodstock die in Cinerama werd vertoond. De mensen en de muziek die in die documentaire voorbij kwamen maakten grote indruk op me, zoiets had ik nog nooit gezien. Ik ben in die tijd naar tig concerten in de ‘Martin Greens R&B blues society’ in Schiedam aan de Lange Haven geweest. Brainbox, Cuby and the Blizzards, John Mayall staan me nog helder voor de geest. Verder herinner ik me dat ik ook vaak naar Zuid ging om de nieuwste muziek te horen. Tussen de Rosestraat en Feijenoord lag een soort niemandsland waartussen een paar houten barakken verrezen. Daar werd Blues en Soul gedraaid, elke barak zijn eigen geluid. Je moest het in die tijd van die plekken hebben of van vrienden die je attendeerden op nieuwe muziek. ‘Dit moet je luisteren man, dit is goed’. Hierdoor kende ik aardig wat van de bands die op het festival stonden hoewel die in 1970 nog niet allemaal zo groot waren als ze de jaren erna zouden worden.”

Muziekgeschiedenis raasde aan me voorbij

“Voor mij en mijn vrienden was de keuze tussen een trip van twee weken naar Luxemburg op de Puch of een bezoek aan Holland Pop dan ook snel gemaakt. Onderweg spraken we schamper over ‘Woodstockje spelen’. Wat moesten wij in Rotterdam nou met zo’n festival als ze dat in Amerika zo veel beter en groter konden? Luxemburg hebben we nooit gehaald, mijn Puch begaf het na een paar dagen. Ik wist het op dat moment nog niet maar toen mijn brommer sputterend tot stilstand kwam, ergens tussen Tilburg en Eindhoven, raasde er een deel van de muziekgeschiedenis aan me voorbij. Toen ik mijn ter ziele gegane Puch uit de trein tilde op Rotterdam Centraal was Holland Pop net voorbij. Een aantal van mijn vrienden was wel geweest en kwam terug met fantastische verhalen over hun belevenissen en de sfeer op het festival. Er knaagde wel iets aan mij toen ze vertelden dat ze nog nooit zoiets mee hadden gemaakt. Ze hadden het over Pink Floyd, daar had ik in die tijd nog nooit van gehoord maar bij elke plaat die ik later van hen kocht dacht ik altijd aan Holland Pop.”

‘Een blooper van formaat’

“In mijn beleving heeft het festival in Kralingen pas in de jaren na haar bestaan de legendarische proporties van vandaag de dag gekregen. En met de jaren die verstreken, waarin er met steeds grotere woorden over Holland Pop werd gesproken, groeide ook mijn spijt dat ik er niet bij geweest was. Dat kan toch met recht een blooper van formaat worden genoemd.”