Hans Pattist

Hans stond in 1970 al eens bij een HVV-stand aan de Coolsingel tijdens de C70 manifestatie, toen hem werd gevraagd om dat ook tijdens het Holland Pop Festival in het Kralingse Bos te doen. “Ik beheerde daar de stand en kwam zo zijdelings bij het festival. Ik had net een nieuwe camera en had genoeg tijd om rond te lopen. Ik had nog weinig met muziek en was nooit naar een popconcert geweest. Het festival was heel interessant en ik kwam veel oude vrienden tegen. Het was een soort culturele revolutie, een omwenteling. Ik fotografeerde geen bands, maar juist de dingen er omheen. Die beschouwende rol past beter bij me, ik pas niet zo erg in een grote menigte. Ik kijk en registreer. Het Holland Pop Festival was een ontdekking voor me. Ik kon er iets mee.”

’Na afloop van Isle of Wight kon ik mijn foto’s verkopen’

Kort na het festival kreeg Hans een dienstverband bij het redactiearchief van Het Vrije Volk en werkte hij halve dagen in het Slaakhuys. Hij bezocht dat jaar nog een tweede muziekfestival, op het Isle of Wight. “Daar was een hele leuke sfeer. Er was een spontaan naaktstrand met veel blote mensen en daartussen zaten Engelse gezinnetjes. Na afloop kon ik mijn foto’s verkopen, onder meer aan Het Vrije Volk. Ik ben daarna gaan zoeken naar mogelijkheden om als fotograaf te werken, maar wist dat Het Vrije Volg geen plek voor me had. Ik werkte soms ook voor fotobureaus.”

“Zo rond 1972 kon ik voor De Havenloods en Het Zuiden gaan werken. Daar kreeg ik veel opdrachten, het ging hartstikke goed. Daarna heb ik een jaar of vijf voor de Toneelraad van LantarenVenster en de Rotterdamse Kunststichting gewerkt. Ik fotografeerde onder meer bij het popfestival in het Zuiderpark. In 1979 kon ik opnieuw bij Het Vrije Volk gaan werken.”

‘Ik ben doorgegaan met fotografie’

Hans fotografeerde voor Het Vrije Volk vaak bij festivals in de stad, onder meer bij Poetry, het Internationaal Film Festival Rotterdam en theaterfestivals in LantarenVenster in de Gouvernestraat. “Ik heb het hele krantenbedrijf meegemaakt. Dat was fascinerend. Het Vrije Volk was in die tijd de rode draad in mijn leven en dat hielp me om financieel overeind te blijven. Pas in 1983 kwam dat werk op een lager pitje te staan.”

“Ik ben daarna in dat wereldje blijven hangen en heb ook veel kunstenaars gefotografeerd. Ik wilde per se mooie foto’s maken, beelden waar emotie in zat. Ik heb veel in de publiciteitsfotografie gewerkt, onder meer voor de GGD, het GEB en het hoogheemraadschap. Ik ging ook architectuur fotograferen en later werkte ik veel voor organisaties die met duurzaamheid bezig waren, zoals Energie Anders. Ik vond daarin een niche en ik werd fotograaf van de duurzame samenleving. Ook dat werd van 1990 tot een jaar of zes, zeven geleden een rode draad.”

Terugkijkend bleek het Holland Pop Festival de start van 42 jaar werken als fotograaf. “Ik voelde toen dat ik popmuziek leuk vond. Pink Floyd en Soft Machine waren eyeopeners voor me. Maar ik vond fotografie nog leuker en daar ben ik mee doorgegaan. De beschouwende rol is altijd een rode draad in mijn werk gebleven. De wereld is één groot toneelstuk.”