Holland Pop

Van donderdagavond tot zondagmiddag kampeerde de indertijd 17-jarige gymnasium-leerling samen met enkele schoolvrienden op het festivalterrein. Zij zagen er alle acts op het hoofdpodium aan zich voorbijtrekken. Hij was al sinds enkele jaren in de ban van sixties-muziek.

Wim Kerkhof: “Ik las muziekbladen als Aloha en voorganger Hitweek en ik speelde in een schoolbandje. Ik was een grote fan van The Byrds. Mede door de country-invloeden in hun werk heb ik een blijvende liefde voor countrymuziek gekregen. Ik hield ook van Pink Floyd, die had ik in 1969 al in de Doelen zien optreden. Toen ik zag dat The Byrds, Pink Floyd en Soft Machine in Kralingen kwamen spelen, moest ik daar bij zijn. Later hoorde ik dat veel bezoekers zonder te betalen het terrein op wisten te komen, maar als nette middelbare scholier had ik tevoren een kaartje gekocht. Maar ik had al wel lang haar, haha.”

“Wat me is bijgebleven is de vriendelijke sfeer die er op het festivalterrein hing. Als iemand bij wijze van spreken op een andere bezoeker zijn voet ging staan, zie die meteen sorry. Er werden volop softdrugs gerookt, maar ik heb geen uitspattingen of agressie gezien. De mensen gingen helemaal op in de muziek, al dan niet onder invloed van verdovende middelen. Rond het optreden van T. Rex, met Marc Bolan, hing een meditatieve, oosterse sfeer, dat maakte veel indruk op me. The Byrds, met die prachtige liedjes die ze hadden, ook.”

“Na die dagenlange roes van vrijheid, was het weer even wennen in het gewone leven. Maar er waren verschillende zalen in Rotterdam waar je naar optredens van je favoriete bands kon gaan. Soft Machine, die ook in Kralingen speelden, zag ik bijvoorbeeld in de Doelen. Ik heb ook nooit zo’n tegenstelling gezien tussen Amsterdam, als zogenaamd hét centrum van de hippiecultuur, en Rotterdam dat een nuchtere werkstad zou zijn. De liefhebbers van sixties-muziek verzamelden zich bij de concerten, in welke stad dan ook.”

In 1979 richtte Wim Kerkhof, samen met Fred Piek, The Amazing Stroopwafels op. Er zijn verschillende personeelswijzigingen geweest, maar met Rien de Bruin en Arie van der Graaf als vaste kern is de band tot op de dag van vandaag actief. Ze spelen bewerkte levensliederen en eigen werk, Nederlands- en Engelstalig. Kerkhof: “We gingen gewoon op straat spelen, in cafés, bejaardentehuizen, theaters. Ook voor de vakbeweging. In het reguliere popcircuit zijn we nooit hip geweest. We hebben nooit gestaan in popzalen als Arena in Rotterdam of Paradiso in Amsterdam. Toen we zo’n tien jaar bestonden hebben we onze eigen platenmaatschappij opgericht, daardoor werden we helemaal onafhankelijk. Met onze optredens en platenverkoop verdienen we voldoende geld en we hoeven nergens verantwoording af te leggen. Dat is voor mij de spirit van het Holland Pop Festival en die probeer ik nog steeds vast te houden.”

In 2019 verscheen het boek Oude Maasweg kwart voor drie, het verbazingwekkende verhaal van The Amazing Stroopwafels, geschreven door ‘stroopwafelzoon’ Merlijn Kerkhof. In hetzelfde jaar kreeg de band de Laurenspenning toegekend vanwege hun culturele verdiensten voor Rotterdam. Over zijn herinneringen aan Kralingen 1970 schreef Wim Kerkhof voor zijn band de single ‘De haren zestig’ (1992), met in de songtekst zijn typerende mengsel van (zelf)spot en onverzettelijkheid: ‘Ik keek in de spiegel, telde m’n wilde haren. Al raak ik alles kwijt en breek ik al mijn snaren, ik heb geen haartje spijt (…) Soms loop ik op een zondag het park weer in, en denk hier was het toen, dit was het begin.’

Door Erik Brus