“Lieve Gerse vrouwen, Dig-it-uppers, Dona Daria’s, stadsarchievers en aanverwante artikelen.

Ik was 22 toen ik in Rotterdam kwam wonen en de tweede Feministische golf was in volle gang. Ik was in Rotterdam een vreemde eend in de bijt en dat was in de Vrouwenbeweging helaas niet anders. Terwijl ik wel mijn best deed.

Omdat ik het prachtig vond. Dat vrouwenteken met dat vuistje erin droeg ik om mijn nek. Ik riep om de haverklap: een vrouw zonder man is als een vis zonder fiets.

Ik straalde als er weer eens iemand riep: op de zesde dag schiep God de man en daar heeft ze nou nog spijt van.

Ik las alles wat los en vast lag, als het maar over vrouwen ging. Simone de Beauvoir, Anja Meulenbelt, Nancy Friday.

Op wijn-overgoten avonden droeg ik een artikel voor waarin de schrijfster, lid van de Bond tot Uitroeiing van Mannen, op semiwetenschappelijke wijze probeerde aan te tonen dat de man het omgekeerde van Koning Midas was. Waar Koning Midas alles in goud veranderde, veranderde een man alles in stront. Ik dacht dat de schrijfster het ironisch bedoelde maar toen bleek dat ze Valerie Solaras heette en Andy Warhol neerstak, begreep ik dat ze het letterlijk bloedserieus bedoelde.

Samen met mijn vriendinnen hielden we vrouwenavonden. We ondernamen aksies. Nog met KS. Zo kalkten we met menie woedende kreten op de pui van een huisarts, die niet mee wilde werken aan abortus. Waar we even niet aan gedacht hadden was dat de pot met menie lekte op de terugweg dus dat het voor de politie wel heel makkelijk was om ons op te sporen.

Maar wat ik ook deed, er kwam maar geen connectie met de rest van de vrouwenbeweging in Rotterdam. Terwijl ik het wel probeerde.

Ik zie mezelf nog oh zo bleu het Vrouwenhuis inlopen. Ik zag de korte koppies, de tuinbroeken, de tongzoenen die openlijk werden uitgewisseld en ik nam de benen. Ik hoorde van avonden waar vrouwen met een spiegel voor hun muts gingen liggen kijken hoe hun voorbips er uitzag en ik zorgde dat ik daar nooit kwam. Ik las het Vrouwenlijfboek waarin stond dat je een schimmelinfectie in je vagina het best kon bestrijden met yoghurt, maar ik vroeg de dokter toch gewoon om een pilletje.

Maar in mijn hart en in mijn nieren was ik wel een echte feminist, hoor.

Ik wilde werken ook al had ik een kind. Ik ging dat doen. Ik wilde net zoveel verdienen als een man. Ik ging dat doen. En ik wilde klaarkomen tijdens de seks en ja, hmmm, natuurlijk ging ik dat ook doen.

En heel veel vrouwen deden dat. En er gebeurde ook wel wat. Er kwamen dames-ministers, vrouwelijke CEO’ s, en zelfs een vrouwenvoetbalelftal. Gynaecologen verwarmden bij een onderzoek voor de baarmoeder de eendenbektang voor, voor het borstkankeronderzoek hoeven binnenkort onze tieten niet meer tot pannenkoeken te worden platgedrukt en Lil Kleine werd twee weken geleden middenin Rotterdam van zijn horloge beroofd van € 174.000. Dat heeft niks met feminisme te maken maar is wel zo leuk dat ik het moet noemen.  

Maar is het feminisme daarmee klaar? Hoeft er nu niks meer te gebeuren? Noy,

1. Als er elke week in Nederland een vrouw wordt vermoord
2. Als 21 % van jonge mannen verkrachting geoorloofd vindt
3. Als 97 % van de studentes te maken heeft met seksuele intimidatie
4. Als er in 2020 twee keer zoveel verkrachtingen waren als in 2010
5. Als er nog altijd 5 dagen bedenktijd is voor een abortus in je eigen lijf
6. Als Saskia Noort en Lale Gül met de dood worden bedreigd, alleen omdat ze wat schrijven
7. Als we nog nooit een vrouwelijke premier hebben gehad?

Dan zijn we misschien nog niet helemaal klaar, he meiden, met dat feminisme van ons.

Dus daarom ook deze expositie. Gaat er goed naar kijken en dan door met die Vrouwenstrijd. Naar voren!”