Dankzij Leo Minderhoud vrijwilliger maar ook vrijwilliger bij de Baroeg, kwam het idee tot stand voor een avond van Galerie Slaphanger in Baroeg. Eerst moest er natuurlijk vergaderd worden. Sven van Baroeg kwam naar Rotterdam West om met Xandra Severien, Wilco Wenrich, Leo en mij plannen te maken voor de Eerste Slaphangeravond. Onder het vergaderen door in een kringetje zonder tafel, want een vergadertafel had Slaphanger niet, dit ter voorkoming van te veel vergaderingen. Tijdens deze vergadering viel mij op dat Wilco zijn penis uit zijn zelfgemaakte broek hing mee te luisteren. Ik fluisterde tussen de krullen van Wilco door dat zijn piemel uit het kruis hing. Zonder ernaar te kijken, zei hij “Oh”, om vervolgens verder te staren in het niets, ver van onze vergadering af. Zo zorgde Wilco er dus voor dat hij Slaphanger zijn naam eer aan deed. We wilden er een kleine markt met fanzines, strips en muziek van kleine labels. En natuurlijk muziek die men normaal niet vaak hoorde in Baroeg en op Zuid. Waarschijnlijk heeft Leo nog wel ergens de flyers liggen van wie er toen optraden, ik was erg blij met de optredens van Figurehead en de Stinksisters. 

Met Wilco en een kunstenaar van wie ik de naam helaas heb vergeten, of het verdrongen want ik voel als ik aan hem denk een geïrriteerd gevoel opkomen, zouden wij de dag voor de eerste Baroeg hangt Slap-avond, een groot doek beschilderen. Dat zou voor alles zou beginnen langzaam naar beneden uitrollen achter het podium, waar toen al zoveel legendarische formaties los waren gegaan. Gedrieën besloten we ter inspiratie eerst Mexicaanse paddenstoelen bij de Lachende Paus aan de Nieuwe Binnenweg te kopen, die we in de tram richting Baroeg opaten. Lekker, nee, daar eet je ze niet voor. 

Het doek lag al klaar toen wij aankwamen en de verf stond keurig klaar, wat een feest. Wilco en ik begonnen direct met schilderen en de kunstenaar had het druk met een vervelend verhaal over zijn vader, en zijn vader ten opzichte van hem. Niet echt een inspirerend verhaal voor een goed doek, maar daar hadden we de paddo´s voor. Waarschijnlijk zit die kunstenaar daar nu nog te praten. In de trip kreeg ik het gevoel dat de beste kunstenaar aller tijden in mijn persoon werd geboren, elke lijn was perfect en compleet anders als alles wat daarvoor had gemaakt. Wilco ging rustig door en glimlachte af en toe. Dik tevreden gingen we na deze creatieve explosie huiswaarts, Wilco en ik want de zeikerd was gelukkig in geen velden of wegen te bekennen. Ik heb hem sowieso nooit meer gezien na deze schilders jam. We konden niet wachten op onze doorbraak, daar tijdens de opening van de Baroeg hangt Slap de volgende avond. 

Met publiek en artiesten stonden wij trots voor het podium te wachten hoe ons doek de mensen in een orale devotie zou gaan trekken, hun wereld zou nooit meer hetzelfde zijn. Toen ik mijn eerste lijnen zag, vervloog mijn trots als sneeuw voor de zon. Gelukkig had Wilco er nog iets van gemaakt, want mijn deel was totaal kut. Was het maar een kut, dan zou het nog iets zijn. Als ik ter plekke dood had willen neervallen, dan was het toen. De paddenstoelen zou ik voortaan overslaan, het leek wel het werk van een lepralijder die toch nog wilde schilderen. Ik hoop echt dat ze het doek hebben verbrand of ingeslikt, als het maar weg is. 

Slaphanger 

Gelukkig vergat ik deze ellende door de bands en de top sfeer. Baroeg en Galerie Slaphanger waren een geweldige combinatie. Rotterdam Zuid en Rotterdam West, wie had dat gedacht. Fotografe en drumster van Figurehead Carla van de Marel maakte deze avonden geweldige foto´s, in een tijd van voor de mobieltjes-fotografen, want ik denk er anders weinig te zien was van deze avonden. Ik liep rond met een kuif die kunstenaar Koen Kuijpers naar rechts kamde. Hij zette een streepje onder mijn neus, waardoor ik in good old Adolf veranderde. Ook hier moeten voor de liefhebbers foto´s van zijn. Buiten deze avonden was elk optreden dat ik bezocht in Baroeg altijd goed en in een gemoedelijke sfeer. Maar dat kan natuurlijk ook aan mij liggen 😊.