MSR 40 JAAR: MOTOR SLAAT AF

Op 12 november 1977 is de vereniging met de ondubbelzinnige naam Motor Sportclub Rotterdam opgericht. Korte benaming: MSR. Wie de doelstelling in de statuten (in augustus 1991 aangepast) leest, zal ook niet bevroeden dat er een geheel andere wereld schuil gaat achter wat er staat omschreven in artikel 2:

“de vereniging heeft ten doel het bevorderen en propageren van de motorsport in het algemeen, alsmede het leggen van kontakten onder motorrijders en gelijk-geïnteresseerden”.

Zij doet dit door tochten of manifestaties te organiseren, door kontakten te onderhouden met andere gelijk-geïnteresseerde motor-sportclubs. Bijvoorbeeld met de Motor Sportclub Amsterdam, de MSA, die 7 jaar eerder al het licht zag.

Met andere internationale clubs verliep het contact in ECMC-verband: European Confederation of Motorcycle Clubs.

Een ander middel waarmee de MSR haar doel kon bereiken was door het (doen) uitgeven van publicaties.

Als je zo’n blad opensloeg – de MSA kende de ‘Koplamp’, de MSR de ‘Kickstarter’ – wist je direct uit welke hoek de wind waaide. Niks dubbelzinnigs aan: als de redactie niet had uitgehaald met forse foto-erecties dan lieten de adverteerders er geen twijfel over bestaan. Het ging zelden over motoren, maar om het leer dat daarbij te pas kwam. Hoewel dat ook maar ten dele het geval was, want vaak ging het om body-harnasses en jock-straps. De damp sloeg ervan af.

Niet zo vreemd wanneer je beseft dat Hannes van de Massad Shop (eerst op de Zomerhofstraat, later gevestigd aan de Mathenesserweg 9) de Kickstarter ‘vulde’. De MSA-Koplamp stond strak van de advertenties van Argos, Anco Hotel, Mr B. etc. Maar ja, de bladen kwamen niet verder dan de leden en de andere verenigingen. Dus de buitenwacht kon nog steeds denken met een gewone motorclub te maken te hebben.

De complete jaargangen van de ‘Kickstarter’ zijn op 3 juni 2008 met dank aan Rob Kreemers overgedragen aan het Stadsarchief. Voor wie het ooit nog eens wil naslaan.

In de jaren ’70 was leer als fetish en lifestyle een hoge vlucht genomen, vanuit San Francisco en Chicago waar bij International Mister Leather verkiezingen 1.000’n mannen bijeen kwamen. Hele hotels waren meerdere dagen vol met Leathermen & Friends.

Rotterdam kende dus vanaf november 1977 haar eigen vereniging. Hoewel het artikel over het lidmaatschap enthousiast begint met ‘Lid kan een ieder worden’ was er zeker in de beginjaren een strikte ballotage. Je moest eerst drie handtekeningen van leden ‘verzamelen’. En dan was je er nog niet, want je werd eerst ‘kandidaatlid’. Daarna pas echt lid. Dat ging ook nog gepaard met verschillende kleuren MSR-badges: een kandidaat had er een met witte vakjes, een echt lid groen-wit-groen. Naar schatting zijn er in Rotterdam nooit meer dan 40, 50 leden geweest.

Het was allemaal heel strikt geregeld, zelfs in een heus Huishoudelijk Reglement uit 1981. Vergelijkingen met de Rotary dringen zich op. Dat gold in nog hogere mate voor de ECMC met een Annual General Meeting.

Zo’n AGM rouleerde door heel Europa en ging vaak gepaard met feesten die niets aan de verbeelding overlieten op bijzondere lokaties. Een van deze parties is op 8 oktober 1983 georganiseerd door de MSR, ‘Sex’th Birthdayparty’, met medewerking van Cees van Wijk, in Hal 4. De toenmalige directeur, Evan van der Most, kan daar een boekje over opendoen. Ook in Odeon is zo’n party georganiseerd. Vooraf werd de zaaleigenaar op de hoogte gesteld dat het weliswaar om een Motorsportclub ging, maar dat sommige motorrijders een broek droegen waar het kruis uit was weggesneden, zgn. chaps.

Hoewel sommige uitbaters zeiden wel wat gewend te zijn, gingen er toch wel wenkbrauwen fronsen naarmate de avond vorderde.Het fenomeen ‘donkere kamer’ werd in die tijd alleen nog maar geassocieerd met fotografie.

In die beginjaren ’80 waren er nog niet zo veel mogelijkheden voor leer-fanaten, fetish-lovers, SM-‘ers etc. om uit te gaan of elkaar te ontmoeten. De MSR-Clubavond in de Cosmonaut was eigenlijk de enige mogelijkheid. Alternatief waren contactadvertenties of het fenomeen ‘Interchain’: een papieren datingorganisatie. Het analoge Grindr.

Midden jaren ’80 waart er een boos spook door de wereld: een vier-letterwoord met een vernietigende uitwerking. Dit houdt de verbreiding van de verworvenheden van de sexuele revolutie niet tegen: fetish wordt mainstream en dringt door in de grote clubs, feesten. In de AGM vinden verwoede discussies plaats over het ja / nee (witte) sneakers toe laten op Club-parties. En of zo’n Club dan nog wel lid van de ECMC kan zijn.

Om een avond safe & wild uit je dak te gaan hoef je geen lid meer te worden van een motorclub. Het aanbod is er te kust en te keur. Als daar ook nog eens de digitale schokgolf van Internet over heen gaat, neemt de animo om lid te worden af. De bestuursvergaderingen van de MSR worden meer een PC-hobbyclub waar de laatste software wordt uitgewisseld, met dank aan IT-expert Bert Boer. Er zijn steeds minder leden met een motor (en dat was altijd al een fractie van het totale ledenbestand). Toerritten worden nog maar weinig georganiseerd. De maandelijkse avond, verhuisd van Cosmonaut naar de naastgelegen Shaft, raakt in het slob. Het is niet meer uit te leggen dat men als niet-lid entree moet betalen. De belangrijkste activiteit in de jaren 2005 / 2010 is het Nieuwjaarsdiner, met meer en meer het karakter van een reünie van buikige mannen in het leer. Een van de leden van het eerste uur, Wim Vermeulen, spreekt gekscherend van de ‘Macaroni Spaghetti Ravioli’-club.

Ook de MSA en ECMC raken over hun hoogtepunt heen. Op 29 oktober 2010 viert de MSA haar 40ste verjaardag, met een diner aan lange tafels in het COC-gebouw. De show biedt in een schimmenspel nog wel suggestieve sexscènes. Maar de stoom is er af, de motor hapert.

De nog zittende bestuursleden van de MSR vinden, na een periode van jarenlange stilte, zelfs geen Nieuwjaarsdiner meer, de tijd rijp om de motor af te zetten en de vereniging op te heffen en uit te schrijven uit het KvK register. De op 12 november 2017 aanwezige leden worden gevraagd met dit besluit cf. artikel 15 in te stemmen en het saldo te besteden aan de laatste borrel die middag.

Door Kees Vrijdag