Begin jaren 70′ werd er voornamelijk gedanst in het COC. Ans Stolk en haar vriendinnen verlangden naar meer. “Wij wilden met elkaar praten over de maatschappij waarin we leefden. Dat was in 1974 aanleiding om eerst regelmatig op de zolder van twee lesbische stellen in de Mariastraat af te spreken en later elke vrijdagavond het buurthuis in de Josephstraat de caféruimte te huren. Hier gingen we activiteiten organiseren, met elkaar kletsen, biljarten en tafeltennissen.” Later werden er ook wat meer inhoudelijke bijeenkomsten in het COC georganiseerd door de groep. Zo werden bijvoorbeeld de vrouwen van de Amsterdamse actiegroep Paarse September uitgenodigd om een lezing te houden.

Abortusdemonstratie

In 1974 begon het pas echt goed. Ans: “In 1974 reden vijf bussen naar de abortusdemonstratie, vol met vrouwen die elkaar niet kenden.” Ans heeft hierover een artikel geschreven in het magazine Marge (nummer 3, 1985) dat ook in het archief is teruggevonden van Dona Daria. “In de bus spraken wij over het Internationale Jaar van de Vrouw van de VN dat in 1975 uitgeroepen werd. Wat wilden wij? Met veel vrouwen en groeperingen zoals MVM, Dolle Mina, COC-vrouwen, Rooie Vrouwen, FemSoc, Groep 7152, de NVSH en veel losse vrouwen werd een Samenwerkingsverband opgericht. Hiermee wilden we de subsidie zo nuttig mogelijk besteden.” 

Vrouwenhuis

“We kwamen vrijdags bijeen in het buurthuis Ons Huis, waar de COC-vrouwen een vrouwencafé -avond organiseerden. Vanuit het Samenwerkingsverband ontstonden na 1975 het Vrouwenhuis, Vrouwen Bellen Vrouwen, praat- en FORT-groepen (Feministische Oefengroepen Radicale Therapie) en Blijf-van-mijn-lijf. Het was de start van jarenlange samenwerking en de start van de feministische golf. Daarin was hetero of lesbisch zijn soms en item. In de lesbische uitgaanswereld werd soms gezegd: ‘Je gaat toch niet naar een abortusdemonstratie, dat heb jij nooit nodig?’”, herinnert Ans zich. 

Tante Sjaan 

In die jaren 70 liet ook Tante Sjaan voor het eerst van zich horen. “Dit initiatief vanuit de Erasmus Universiteit gaf in Nederland met grote (inter)nationale congressen een eerste aanzet tot veranderingen op groter, landelijke schaal. Het resulteerde niet alleen binnen de gezondheidszorg in Vrouwenhulpverlening en later de oprichting van Vrouwenstudies maar zelfs was het Tante Sjaan-congres over seksueel geweld aanleiding tot oprichting van de werkgroep vrouwenhandel bij de VN. In de voorbereidingsgroepen was veel ruimte voor gesprekken over feminisme in ons dagelijks leven, waar lesbisch zijn een natuurlijk onderdeel van uitmaakte.”  

Tekst: Tanya van der Spek